Abstract:
Bliskość Polski i Szwecji od wieków stanowi podatny grunt dla wzajemnych kontaktów. Oba państwa od dawien dawna współpracują ze sobą, choć nie brak było między nimi, wojen jak i okresów „zamrożenia” przyjaznych stosunków. Jednak po 1989 roku polsko – szwedzka współpraca zarówno polityczna jak i społeczna znacznie się ożywiła, a Szwedzi cały czas są obecni w Polsce. Któż bowiem z nas nie słyszał o takich zespołach jak ABBA czy Roxet i nie zna takich koncernów jak Volvo czy SAAB?
Nasze obroty handlowe z roku na rok rosną. Ostatnio zauważa się tendencję do szybszego wzrostu tempa polskiego eksportu niż importu. Współdziałamy ze Szwecją także na płaszczyźnie kulturalnej. Najjaskrawszym tego dowodem są lata 1999 oraz 2003, kiedy to zaczęto promować najpierw Szwecję w Polsce, a później Polskę w Szwecji.
Jednak kontakty polsko-szwedzkie to nie tylko dzieje najnowsze, albowiem już od zamierzchłych czasów Polska i Szwecja współpracowały ze sobą. W XVI wieku mieliśmy nawet wspólnego króla, który przeniósł stolicę Polski z Krakowa do Warszawy, a który teraz spogląda na Warszawiaków ze swej kolumny na Placu Zamkowym. W Szwecji schronienia szukali i znajdowali nasi powstańcy listopadowi i styczniowi. Szwedzki Czerwony Krzyż pomagał polskim więźniom przebywającym w obozach koncentracyjnych w powrocie najpierw do zdrowia, a później do kraju. W końcu to Szwedzka Akademia Królewska, w czasach zniewolenia, przyznawała naszym rodakom Nagrodę Nobla, rzucając tym samym w świat wiadomość, że „jeszcze Polska nie zginęła!” Dlatego właśnie od zagadnień historycznych rozpocząłem prezentację Polski i Szwecji jako bliskich sobie krajów.
Wspólna aktywność Polski i Szwecji rozwija się na płaszczyźnie politycznej, gospodarczej i kulturalnej. Co wymowne to właśnie szwedzki premier Ingvar Carlsson, jako pierwszy polityk tak wysokiej rangi, odwiedził Polskę w 1989 roku – zaraz na początku transformacji systemowej. Celem niniejszej pracy jest przedstawienie stosunków bilateralnych z perspektywy historii i lat ostatnich.
