Głuc, KrzysztofMróz, Jolanta2014-02-052014-02-052012-07-10http://hdl.handle.net/11199/5281Człowiek zagubiony w nowej senioralnej rzeczywistości może reagować na nią w najrozmaitszy sposób. Przejawy bezsilności, apatii a nawet agresji i wrogości wobec otoczenia bywają nierzadkim przypadkiem. Najbardziej jednak wydają się być dotkliwymi samotność i osamotnienie. Taka postawa nie ułatwia adaptacji do starzenia się i nadchodzącej starości. Człowiek będąc istotą społeczną niełatwo godzi się ze zmianą sposobu życia spowodowaną dolegliwościami zdrowotnymi wieku senioralnego, obawą przed utratą zdolności ekonomicznej, tęsknotą za utraconą wieloletnią pracą zawodową, często znacznym i nagłym ograniczeniem kontaktów międzyludzkich. Brak pomysłu na życie oraz zagospodarowanie czasu wolnego pojawiającego się nagle w nadmiarze przyczynia się również w znacznym stopniu do poczucia własnej bezsilności wobec nowo zaistniałej sytuacji. Przeprowadzone w Sądeckim UTW badanie kwestionariuszowe oraz jego analiza wykazuje, że zorganizowanie warunków dla osób w wieku emerytalnym do rozwijania swojej aktywności intelektualnej, społecznej i ruchowej sprzyja poczuciu satysfakcji osób starszych z podejmowanych wyzwań, pomaga w kształtowaniu świadomości oraz nabyciu nowych umiejętności przeciwdziałających marginalizacji i wykluczeniu społecznemu.pllicencja niewyłącznaformy aktywnościseniorpolityka społecznastarzenie siępolityka państwowamasterThesis2014-02-04