Abstract:
W pracy poruszono tematykę zagadnień związanych z inwestycjami bezpośrednimi, czyli inwestycje w środki trwałe (rzeczowe), w szczególności skupiono uwagę na analizie finansowej przedsięwzięcia inwestycyjnego pod kątem jego efektywności (opłacalności). Celem pracy jest weryfikacja przydatności tradycyjnych i dyskontowych mierników do oceny przedsięwzięć inwestycyjnych. Z celem tym, wiążą się następujące hipotezy badawcze: 1. Tradycyjne mierniki możemy stosować do oceny efektywności zamierzeń inwestycyjnych firmy we wstępnych fazach procesu ich przegotowywania, gdy nie posiadamy jeszcze odpowiednio szczegółowej i rozbudowanej informacji o ich przeszłym kształcie, przebiegu, konkretnych odcinkowych rozwiązaniach. A także do oceny mniejszych o stosunkowo krótkim cyklu budowy i eksploatacji inwestycji firmy, gdy różne rozłożenie w czasie nakładów i efektów w poszczególnych wariantach nie wpływa w decydujący sposób na efektywność inwestycji. Metody te służą zwłaszcza do wstępnej selekcji projektów inwestycyjnych, spełniają jedynie rolę narzędzia pomocniczego. Rachunek rentowności inwestycji oparty tylko na tych metodach nie powinien być decydującym i głównym kryterium oceny opłacalności projektów inwestycyjnych firmy. 2.Metody dyskontowe służą „zasadniczej” ocenie przedsięwzięć inwestycyjnych, są niezmiernie użytecznymi metodami selekcyjnymi. Techniki te opierają się na stopie dyskontowej, ujmują całościowo czynnik czasu i rozkład wpływów i wydatków wiązanych z przygotowaniem, realizacją i eksploatacją inwestycji. Stosowanie tych metod wymaga interdyscyplinarnej wiedzy teoretycznej i praktycznej. Metody dyskontowe stanowią swoisty postęp w stosunku do metod statystycznych.
