dc.description.abstract |
Temat niniejszej pracy jest stosunkowo trudny, gdyż obejmuje analizę i wzajemne przenikanie się dwóch bardzo odmiennych systemów politycznych. Wydaje się, że bez odpowiednich interdyscyplinarnych studiów w terenie z zakresu kulturoznawstwa, religioznawstwa, socjologii i prawa, próba odpowiedzi na pytanie o islam i demokrację wydaje się prawie niemożliwa. Jednakże mając na uwadze powyższe utrudnienia, podjęto się tego ciekawego tematu bazując na doświadczeniach i literaturze innych badaczy i naukowców. Niniejsza praca składa się z trzech rozdziałów. W rozdziale pierwszym podjęto
próbę ogólnego scharakteryzowania islamu jako religii i polityki. Omówiona została historia islamu, ze szczególnym uwzględnieniem roli
proroka Mahometa jako twórcy islamu i krzewiciela tej wiary. Wskazano tu na główne
i wyraźne etapy kształtowania się nowej religii w świecie arabskim. Ponadto zaprezentowano filary i założenia islamu. Omówiono również główne zagrożenia i generalnie rolę islamu we współczesnym świecie.
Rozdział drugi poświęcony jest ogólnej idei demokracji. Dokonano tutaj
historycznej analizy demokracji. Omówienie demokracji na przestrzeni wieków
począwszy od starożytnej Grecji, poprzez średniowieczne systemy polityczne
z wyraźnymi elementami wczesnych instytucji demokratycznych pokazuje jakie były
początki kształtowania się alternatywnych dla monarchii form sprawowania władzy.
W rozdziale trzecim podjęto próbę odpowiedzi na pytanie zawarte
w temacie niniejszej pracy. Islam i demokracja to wydaje się dwie przeciwstawne
i wzajemnie wykluczające się rzeczy. Czy jest możliwe aby w krajach muzułmańskich
zaistniał taki system demokratyczny jak w demokracjach zachodnich? Jednoznaczna
odpowiedź jest trudna. Wprawdzie w wielu krajach muzułmańskich daje się zauważyć
pewne przejawy, tendencje do wprowadzania pewnych instytucji demokratycznych, to
jednak całościowo trudno mówić tu o demokracji w stylu europejskim czy
amerykańskim. Rozdział trzeci został dlatego nie bez przyczyny nazwany „Próby
wprowadzania demokracji w krajach arabskich”. Należy to podkreślić z całą
stanowczością, że mimo wspomnianych pewnych przesłanek demokracji, często
państwa muzułmańskie wciąż pozostają monarszo – autorytarne. Jako jedyny
pozytywny przykład można podać Turcję, której reformy polityczne na tyle są
zaawansowane i uznane w świecie, że kraj ten posiada m.in. poważne aspiracje do
wstąpienia w szeregi Unii Europejskiej. |
pl |