dc.description.abstract |
W pracy autor skupił się na jednym z podmiotów relacji w obrębie środowiska międzynarodowego. Na państwie, które po sześciowiekowym okresie separacji i izolacjonizmu w drugiej połowie XIX wieku pojawiło się a arenie międzynarodowej. Japonia w XIX wieku przerwał politykę izolacjonizmu, otwierając się na środowisko międzynarodowe. Celem pracy jest zweryfikowanie tezy, że epoka japońskiego imperializmu (lata od 1889 do 1945), a szczególnie japońskie zbrodnie wojenne z czasu II wojny światowej, miały znaczący wpływ na jej politykę zagraniczną i jej stosunki międzynarodowe po 1945 i współcześnie. W pracy starano się udzielić odpowiedzi na kilka pytań, które są niezbędne dla właściwej analizy zjawisk i procesów. Najważniejszym jest scharakteryzowanie japońskiego imperializmu i zwrócenie uwagi na warunki w jakich zaczął się rozwijać oraz jakie czynniki przyczyniły się do jego wzmocnienia. Analiza kładzie nacisk na rolę społeczeństwa, elit rządzących, systemu politycznego, kultury i tradycji oraz czynników zewnętrznych takich jak wpływ innych państw. Następnie, nakreślona została historia rozwoju Japońskiej Imperialnej Armii. Przedstawiono zjawiska, które w niej zachodziły oraz wyselekcjonowano wzorce, często zachodnie, z których czerpała. Dokonano opisu koncepcji politycznych w dziedzinie polityki zagranicznej i obronności, które kształtowane były przez ideologów w armii. Dalej zgodnie z postawioną tezą, dokonano analizy i opisu wydarzeń, które określa się mianem „japońskich zbrodni wojennych” w taki sposób aby przybliżyć czytelnikom charakter i rozmiar zjawiska. Ostatecznie zwrócono uwagę na współczesne (po 1945 roku) relacje międzynarodowe Japonii. Dokonano próby analizy polityki zagranicznej oraz czynników, które na ową politykę wpływają. |
pl |