Polska polityka bezpieczeństwa po okresie transformacji

Abstract

Do istotnych zadań Rzeczypospolitej Polskiej należy obrona i ugruntowywanie niepodległej, suwerennej państwowości, zapewniającej przestrzeganie praw człowieka, wolności i swobód obywatelskich. Trwały, niepodległy i bezpieczny byt państwa jest ograniczeniem stworzenia sprawnego systemu demokratycznego, działającego na zasadach społeczeństwa obywatelskiego oraz pożądanego zrealizowania reform rynkowych, usprawniających gospodarkę narodową. Polska jako kraj o tysiącletniej tradycji państwowości, uznała chrześcijaństwo z Rzymu, wstępując w szeregi cywilizacji zachodniej. Umacniając swoją niepodległość i bezpieczeństwo Polska aspiruje do współudziału w tworzeniu jedności europejskiej i kreowaniu nowego, sprawiedliwego porządku międzynarodowego. Powyższe aspekty, a także charakter funkcjonujących i prawdopodobnych zagrożeń bezpieczeństwa kraju, są podstawą polityki bezpieczeństwa i strategii obronnej Rzeczypospolitej Polskiej. Lata dziewięćdziesiąte dwudziestego wieku były okresem radykalnych zmian ustrojowych w Polsce. Rewolucyjne przeobrażenia dotyczyły również bezpieczeństwa państwa. Najkrócej można je określić jako przejście z Układu Warszawskiego do NATO. Pod tym skrótem myślowym kryje się ogrom zmian politycznych i strategicznych, koncepcyjnych i organizacyjnych. Praca ta ma na celu przedstawienie tych zmian i skutków jakie one ze sobą przyniosły oraz scharakteryzować osiągnięcia oraz porażki z zakresu bezpieczeństwa i polityki obronnej państwa polskiego.