Inteligencja emocjonalna menedżera jako czynnik determinujący styl przywództwa

Abstract

Celem niniejszej pracy jest przedstawienie inteligencji emocjonalnej menedżera, jako czynnika determinującego styl przywództwa. Dotychczasowa literatura w niedostatecznym stopniu traktuje ten temat. Co więcej, problem ten jest niedoceniany wśród samej kadry menedżerskiej. Autorka podejmuje próbę ukazania kompetencji z zakresu inteligencji emocjonalnej charakterystycznych dla stylów przywódczych. W dzisiejszych burzliwych czasach organizacje, chcąc przetrwać i rozwijać się w warunkach ciągłych zmian, globalizacji gospodarki, potrzebują liderów. Stoi przed nimi szereg wyzwań, którym muszą sprostać. Samo posiadanie wysokich kwalifikacji, kompetencji intelektualnych, okazuje się niewystarczające. Współcześni przywódcy potrzebują kompetencji emocjonalnych, wybitnych cech osobowości. Wykształceni, inteligentni, obeznani ze współczesną techniką ludzie, nie są bowiem skłonni postrzegać siebie w roli podwładnych. Świadomi tego liderzy chętniej traktują ludzi jak swoich kolegów, partnerów, nie podwładnych, dając im poczucie współodpowiedzialności za organizację. Właśnie połączenie kompetencji intelektualnych, wiedzy oraz kompetencji emocjonalnych decyduje o trafnym postępowaniu z ludźmi, rozumieniu ich potrzeb i reakcji, wywierania na nich wpływu. Ważne jest także, w jaki stopniu menedżer potrafi pogodzić wrodzone i wypracowane cechy osobowości ze zmianami wynikającymi z okoliczności zewnętrznych. Efektywni menedżerowie odznaczają się nie tyle niezmiennymi stylami przywódczymi, ile umiejętnością stosowania różnych stylów, w zależności od okoliczności. Niezbędne przy tym są kompetencje z zakresu inteligencji emocjonalnej. Praca ta jest próbą odpowiedzi na pytanie: które kompetencje emocjonalne menedżera decydują o skutecznym wywieraniu przez niego wpływu na innych?