Eurosceptyczna i euroentuzjastyczna wizja suwerenności

Abstract

Procesy rozszerzania się Unii Europejskiej i NATO świadczyć mogą o tym, że państwa narodowe wybierają drogę utrzymania otwartego państwa narodowego i dążenia do wejścia w ponadnarodowe struktury w celu zredukowania ryzyka zewnętrznego. Istotna jest także rosnąca rola Banku Światowego i WTO, których celem ma być ograniczenie anarchii na rynkach globalnych i dyscyplinowanie polityk państw narodowych, które zwracają się do nich o pomoc. Czy oznaczać to może, że np. państwa, które pojawiły się na gruzach systemu komunistycznego i które całkiem niedawno odzyskały pełną suwerenność (np. Polska, Węgry, kraje bałtyckie), lub stały się suwerennymi po raz pierwszy w historii (np. Słowacja), są gotowe zrzec się co dopiero uzyskanej suwerenności na rzecz bezpieczeństwa, stabilizacji i lepszych perspektyw? Albo, czy gotowe są tak postąpić państwa takie jak Francja czy Wielka Brytania? Uogólniając, czy ewolucja polityczna świata prowadzi do zaniku suwerennych państw narodowych? Autor niniejsze pracy rozważa różne scenariusze i wskazuje kierunek przyszłościowych rozwiązań dla narodów Europy.