Weto ustawodawcze w Polsce po 1989 roku

Abstract

W swojej pracy chciałabym przeanalizować jak poszczególni prezydenci III RP używali weta podczas swoich kadencji i czy prerogatywa ta nie była czasem pewnego rodzaju narzędziem stosowanym do walki politycznej w państwie demokratycznym. Moim zamierzeniem jest przeanalizowanie, czy częste korzystanie z prawa weta, wobec ustaw uchwalanych przez obcą politycznie większość parlamentarną świadczy o tym, iż prezydenci poprzez weta ustawodawcze starali się podkreślać swoje znaczenie w polskim systemie rządów oraz zapobiec wprowadzeniu reform niezgodnych z programami partii z których się wywodzą. Tezą pracy jest twierdzenie, że w praktyce politycznej Polski weto jest narzędziem walki politycznej, a nie mechanizmem chroniącym państwo przed nadużyciem ze strony władzy. Spróbuję odpowiedzieć na pytanie, czy prezydenckie weta zazwyczaj prowadziły i nadal prowadzą do zaognienia sporu politycznego i są pretekstem do wzajemnych ataków zwaśnionych ośrodków władzy. Analizuję czy negatywne oddziaływanie prawa weta na polską scenę polityczną w mniejszym stopniu wynika z ułomności zapisów konstytucji dotyczących weta, czy też z ułomności polskiej klasy politycznej. W swojej pracy poparłam argumenty mówiące o tym, że w zdecydowanej większości przypadków zarówno A. Kwaśniewski, jak i L. Kaczyński wetowali ustawy wyłącznie dlatego, aby uniemożliwić ich wejście w życie i tym samym sparaliżować wysiłek większości parlamentarnej. Weto stało się jednym z wielu, ale chyba najsilniejszym narzędziem walki politycznej pomiędzy opozycyjnymi wobec siebie prezydentem i większością parlamentarną.