Skuteczność strategii zabezpieczającej Delta portfela warrantów przy uwzględnieniu kosztów transakcji

Abstract

W 1973 roku wyprowadzony został model wyceny opcji europejskiej. Jego twórcy Fischer Black oraz Myron Scholes dokonali przełomu w dziedzinie finansów, który uhonorowany został nawet nagrodą Nobla. W dzisiejszych czasach analitycy finansowi są w stanie wyceniać wiele typów opcji korzystając z różnorodnych modeli wywodzących się z modelu Blacka-Scholesa, lecz nie posiadających słabości oryginału z 1973 roku.

Model pracował idealnie w realiach rynkowych będących niemożliwymi do osiągnięcia na prawdziwych rynkach finansowych. Brak kosztów transakcji oraz ciągłe zabezpieczanie pozycji w celu uzyskania portfela delta neutralnego to wielkie uchybienia tego modelu. Każdy rynek finansowy na świecie uwzględnia koszty transakcyjne oraz umożliwia inwestorom możliwość zabezpieczania pozycji jedynie w dyskretnych momentach czasu.

Celem niniejszej pracy jest przedstawienie sposobów minimalizacji ryzyka wystawców warrantów za pomocą strategii zabezpieczającej delta. Zysk wystawcy warrantów jest ograniczony wielkością premii jakie nabywca płaci za zakup warrantu, podczas gdy straty wystawcy mogą okazać się praktycznie nieograniczone. Dlatego wystawcy zabezpieczają emitowane przez siebie serie warrantów- najczęściej strategią zabezpieczającą delta. Niestety każda strategia zabezpieczająca pociąga za sobą koszty, które mogą doprowadzić nie tylko do zmniejszenia zysku emitenta ale narazić także na stratę.

Praca prezentuje trzy różnorodne podejścia do strategii zabezpieczającej delta z perspektywy wystawcy warrantów oraz strategii sprzedaży stelaża, jako alternatywnej strategii do strategii zabezpieczającej delta. Każda zaprezentowana strategia charakteryzować się będzie innym poziomem kosztów, tym samym pozwalając określić najskuteczniejszy sposób na zabezpieczenie emisji warrantów przy możliwie najmniejszych kosztach takiej operacji.