Polityka imperialna Stanów Zjednoczonych w trakcie lat 90. Krytycy i obrońcy

Abstract

Zmiany, które miały miejsce w bloku wschodnim, zmusiły USA do dokonania adiustacji strategii i taktyki działania w stosunkach międzynarodowych. Wiele symptomów wskazywało, iż kształtuje się zupełnie nowa jakość w stosunkach międzynarodowych. Dostrzegając je prezydent George Bush mógł stwierdzić, że „w niepewnym, lecz obfitującym w nadzieję świecie, ludzkość wkracza w nową erę wolności”. Wiek XX – przy wszystkich swoich szaleństwach i okropnościach – okazał się być wiekiem triumfu Ameryki, a lata 90. tegoż wieku pozostawiły USA jako „jedyne światowe supermocarstwo”. Starając się rozwiać obawy przed skutkami swojej zbytniej przewagi i dominującej pozycji Stany Zjednoczone zadeklarowały, iż nie mają zamiaru występować w roli „światowego policjanta” i narzucać światu „Pax Americana”, lecz gotowe są do rozwoju „Pax Universalis”, zakładającego wszechstronną współpracę i odpowiedzialność, zastępujące rywalizację pomiędzy mocarstwami. Celem pracy jest analiza polityki Stanów Zjednoczonych po upadku zimnowojennego rywala. Omówiono różnorakie definicje pojęcia „imperializm”, wskazano na źródła powstawania imperiów zasygnalizowano różnice pomiędzy imperializmem a interwencjonizmem. Przedstawiono wszystkie atrybuty mocarstwowości Stanów Zjednoczonych oraz krótki rys historyczny tego kraju – próba przedstawienia drogi jaką Ameryka przeszła od koncepcji Jerzego Waszyngtona do polityki imperialnej jego następców. Zaprezentowano zawiera omówienie zarówno głosów popierających jak i krytykujących politykę Stanów Zjednoczonych w trakcie lat 90., kiedy to prezydenturę sprawowali George Bush i Bill Clinton. Przedstawiono cztery wizje polityki Stanów Zjednoczonych: zwolenników globalizmu i amerykańskiej „życzliwej hegemoni”, zwolenników wielocentrycznego układu geopolitycznego, orędowników powrotu do polityki izolacjonizmu oraz przeciwników imperialnej polityki USA.