Abstract:
Chociaż bankowość hipoteczna ma w Polsce długą ponad dwustuletnią historię to jej model współczesny kształtuje się dopiero od pięciu lat po ponad sześćdziesięcioletniej przerwie. W ciągu ostatnich lat w sektorze finansowym w Polsce nastąpiły duże zmiany strukturalne. Przemiany te złączyły się czasowo z dużym wzrostem międzynarodowych powiązań finansowych w gospodarce. Proces ten dotyczy również bankowości, gdzie następstwem dokonujących się zmian jest otwarcie się banków na konkurencję na rynku usług finansowych. W efekcie łączenia się banków mamy do czynienia z dużymi wielofunkcyjnymi bankami, oferującymi szeroką skalę usług. Skutkiem tych działań jest uniwersalizacja systemu bankowego, do której banki dążą licząc na osiąganie dochodów wynikających z zakresu udzielanych przez siebie usług. Taki bank może zaoferować klientowi szeroki zakres działania i zaspokoić jego potrzeby. W polskim systemie bankowym wszechstronności opierają się banki specjalistyczne, jakimi są banki hipoteczne. Istotnym źródłem finansowania inwestycji w nieruchomości w krajach gospodarki rynkowej są banki hipoteczne, a ściślej rzecz biorąc emitowane przez nie listy zastawne. Wydaje się, że mogłoby się okazać bardzo korzystne dla polskiego rynku finansowego uzupełnienie go o banki specjalizujące się w gromadzeniu długoterminowego kapitału poprzez emisję listów zastawnych bez konieczności sięgania po depozyty ludności. Zgromadzone w taki sposób długoterminowe środki finansowe byłyby następnie udostępniane w formie kredytów z przeznaczeniem przede wszystkim na inwestycje budowlane. W pracy przedstawiono zagadnienia związane z funkcjonowaniem tego typu instytucji, scharakteryzowano bankowość hipoteczną w Unii Europejskiej ( porównanie polskiego ustawodawstwa z dyrektywami Unii) oraz przedstawiono czynniki, które zadecydowały o rozwoju i barierach powstawania w Polsce banków hipotecznych.
