Praca jako źródło satysfakcji i rozwoju człowieka na przykładzie grupy zawodowej nauczycieli

Abstract

Praca powinna dawać nie tylko pieniądze, ale także satysfakcję. Człowiek powinien kształtować pozytywny stosunek do zawodu, identyfikować się z wybranym zawodem, wiązać z nim osobiste losy i życiowe perspektywy. Tymczasem coraz częściej słyszy się narzekania na to, gdzie się pracuje, co się robi, ile czasu spędzamy w pracy lub z kim musimy pracować. Nieraz praca staje się źródłem przygnębienia, niepokoju, stresu, niezadowolenia, czy nawet chorób somatycznych. Istnieje bowiem wyraźna zależność między sposobem traktowania wykonywanej pracy i jej rezultatami. Pozytywny stosunek do pracy z reguły zapewnia pomyślne jej wyniki. O powodzeniu lub niepowodzeniu zawodowym nauczyciela decyduje wiele czynników: zakres, poziom i charakter wykształcenia, możliwość własnego rozwoju, kontakty z dyrekcją, nauczycielami, uczniami oraz udany start zawodowy. Liczne opracowania dotyczące tych i innych problemów tego zawodu potwierdzają fakt o dalszej pomyślnej pracy. Bez względu jednak na okoliczności (przypadek czy świadomy wybór), które zdecydowały, że młody człowiek podjął pracę w zawodzie nauczycielskim winien pamiętać, że dużo jest czynników kształtujących dobre wychowanie, lecz jeden jest szczególny: doskonałe wychowanie jest dziełem tylko doskonałego wychowawcy.Dlatego przewodnim celem tej pracy poświęconej Nauczycielom jest próba znalezienia odpowiedzi na pytania: Czy praca nauczyciela może dawać satysfakcję zawodową?; Czy poprzez pracę w resorcie oświaty nauczyciel może rozwijać się zawodowo?; Czy wysoki poziom satysfakcji płynącej z wykonywanego zawodu nauczyciela powoduje większe zaangażowanie we własny samorozwój?