Abstract:
Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej, a jej ustrój terytorialny zapewnia decentralizację władzy publicznej. W sprawowaniu władzy publicznej uczestniczy samorząd terytorialny, który przysługującą mu w ramach ustaw istotną część zadań publicznych wykonuje w imieniu własnym i na własna odpowiedzialności. Za wspólnotę samorządową uznaje się ogół mieszkańców jednostek zasadniczego podziału terytorialnego, który uwzględnia więzi społeczne, gospodarcze, kulturalne oraz zapewnia tym jednostkom zdolność wykonywania zadań publicznych. Najważniejszą zmianą ustrojową wprowadzoną w Polsce na przełomie lat dziewięćdziesiątych był odwrót od zasady centralnego panowania. Wynikiem tej zmiany stała się odbudowa struktur polskiego samorządu. Zostały powołane samodzielne, niezależne struktury administracji rządowej – gminy. Otrzymały one osobowość prawną, własne źródła dochodów pozwalające kierować swoimi sprawami. Zakres uprawnień władzy centralnej przeszedł na rzecz samorządu terytorialnego. Spowodowało to rozgraniczenie odpowiedzialności za skutki podejmowanych decyzji. Rady gmin przejęły odpowiedzialność za jakość życia lokalnych wspólnot. Zrodziło to potrzebę efektywnego i kreatywnego zarządzania zasobami gminy, co przyczyniło się do podnoszenia jakości życia mieszkańców poprzez zaspokajanie ich zbiorowych potrzeb oraz kreowanie indywidualnego rozwoju. Niniejsza praca powstała w oparciu o bogatą literatura dotycząca samorządu terytorialnego i strategii rozwoju gminy oraz polityki regionalnej, a także bardzo pracochłonne wyniki badań statystycznych oraz zgromadzone własne dane źródłowe pozyskane głównie w Urzędzie Gminy Czarna.