Marketingowa i ekonomiczna ocena produktów polskich funduszy inwestycyjnych

Abstract

Fundusze inwestycyjne stają się coraz popularniejszą formą oszczędzania pieniędzy. Historia funduszy w Polsce sięga roku 1992, kiedy powstał pierwszy fundusz wspólnego inwestowania. Rynek polskich funduszy doczekał się już dwóch nowelizacji ustawy. Przyczyną zmian aktów prawnych była chęć zapewnienia większego bezpieczeństwa inwestycji w fundusze i obniżenie jej kosztów, a co za tym idzie także zwiększenie stopy zwrotu. Obowiązująca ustawa to trzeci akt prawny regulujący rynek funduszy inwestycyjnych w Polsce. Przełomową była ustawa z dnia 28 sierpnia 1997 roku, która w porównaniu z poprzednią ustawą (Prawo o publicznym obrocie papierami wartościowymi i funduszach powierniczych. Ustawa z dnia 22 marca 1991 r.) znacznie rozszerzyła liczbę możliwych do tworzenia funduszy inwestycyjnych. Wprowadzono między innymi fundusze inwestycyjne zamknięte. Diametralnie zmieniono również zasady określające dozwoloną politykę inwestycyjną funduszy. O ile w przypadku funduszy powierniczych polityka inwestycyjna określana była przez kryterium dopuszczenia papierów wartościowych do publicznego obrotu, o tyle dla funduszy inwestycyjnych otwartych jako podstawowe kryterium przyjęto dopuszczenie do obrotu papierów wartościowych na giełdzie lub na regulowanym rynku pozagiełdowym. Celem ogólnym niniejszej pracy jest przedstawienie zasad funkcjonowania funduszy inwestycyjnych i oferowanych przez nich produktów. Cele szczegółowe dotyczą teoretycznych aspektów oceny produktów inwestycyjnych i jej wskaźników marketingowych oraz ekonomicznych. W aspekcie praktycznym kolejny cel szczególny można określić jako analizy porównawczej i ocenę wybranych produktów inwestycyjnych prezentujących TFI.