Polityka strukturalna Unii Europejskiej jako element walki z ubóstwem i wykluczeniem społecznym w Europie na przykładzie Polski

Abstract

Wyrównywanie poziomu rozwoju społeczno-gospodarczego w państwach członkowskich jest jednym z głównych celów polityki strukturalnej Unii Europejskiej, stąd też na liście jej priorytetów znajdują się od lat działania zwiększające spójność regionów, co oznacza, m.in., ciągłe podnoszenie średniego poziomu życia na obszarze Wspólnot. Celem niniejszej pracy jest określenie roli, jaką we wspólnotowej polityce strukturalnej pełnią inicjatywy, programy i fundusze na rzecz likwidacji biedy i przyczyn ekskluzji społecznej, a także ocena, na ile działania te są skuteczne w mniej rozwiniętych państwach członkowskich. Analizę przeprowadzono ze szczególnym uwzględnieniem przypadku Polski, jako przykładu kraju o zdecydowanie niższym od średnio-europejskiego poziomie życia, który właśnie dzięki integracji otrzymał możliwość wykorzystania zarówno dorobku Unii Europejskiej w sferze budowy społeczeństwa dobrobytu, jak i znaczących środków na rozwiązanie istotnego problemu ubogich i narażonych na wykluczenie.