Rozwój kapitału ludzkiego w Polsce w kontekście zadań Europejskiego Funduszu Społecznego

Abstract

Cywilizacja współczesna cechuje się bardzo szybkim postępem w dziedzinie techniki i nauki, co bezpośrednio wpływa na postrzeganie kapitału ludzkiego w perspektywie wartości oddziałującej na praktykę życia codziennego, co więcej warunkuje odpowiednie funkcjonowanie każdego człowieka w społeczeństwie. B. Suchodolski twierdzi, iż życie współczesnego człowieka powinno być znacznie bardziej świadome niż w przeszłości. Dlatego bardzo ważna okazuje się być wiedza, która jest nieprzerwanie aktualizowana. Ważny jest wszechstronny rozwój jednostki oraz samorealizacja. Humanizm europejski przedstawia nam obraz „człowieka przyszłości” o bogatej osobowości, racjonalnie oceniającego warunki swego rozwoju, świadomego swych uzdolnień i talentów oraz potrafiącego je efektywnie wykorzystać. Człowieka tego wyróżnia otwartość na innowacje, kreatywność, elastyczność oraz zdyscyplinowanie. Należy podkreślić, iż mimo to, że wzór osobowy „człowieka jutra” jest abstrakcyjny, wiele krajów rozwiniętych dąży do zbliżenia się do niego. Dlatego też w państwach najbogatszych wielkie znaczenie przywiązuje się o wyszukiwania i rozwijania talentów. Dążenia takie można zauważyć ostatnio również w polskiej rzeczywistości, gdzie rynek pracy zmusza nas do większej aktywności życiowej, jednocześnie obalając przekonanie dotyczące ograniczonych możliwości intelektualnych ludzi. Problematyka kapitału ludzkiego stanowi obszerny temat, dotykający różnych aspektów życia, takich jak edukacja, kwalifikacje, rynek pracy, zdrowie itd. Celem niniejszej pracy jest przybliżenie czytelnikowi istoty kapitału ludzkiego w gospodarce, zapoznanie się z definicją kapitału ludzkiego, który od kilkudziesięciu lat jest przedmiotem zainteresowania wielu wybitnych i znanych ekonomistów. Co więcej, ważną częścią pracy jest charakterystyka polskiego kapitału ludzkiego, co pozwoli stwierdzić, jakie zmiany zaszły pod tym względem w naszym kraju na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat. Diagnoza ta pozwala również na identyfikację luk w rozwiązywaniu kwestii kapitału ludzkiego, z jakimi boryka się nasze państwo. Dzięki porównaniom Polski z innymi państwami świata, a przede wszystkim krajami członkowskimi UE. Możemy zauważyć obszary, które powinny być w szczególny sposób brane pod uwagę przy aktywizacji ludności, dzięki czemu polski kapitał ludzki będzie swą efektywnością i konkurencyjnością przypominał inne kraje Unii Europejskiej. Praca służy także przedstawieniu programów unijnych, służących aktywizacji kapitału ludzkiego. Trzeci rozdział stanowi charakterystykę dotychczasowych zagranicznych programów w zakresie rozwoju zasobów ludzkich.