Utopie: dobro, zło, szczęście

Abstract

Encyklopedie definiują utopię jako utwór, opisujący doskonały ustrój polityczny. Ów ustrój ma być gwarantem sprawiedliwości oraz równości obywateli. Termin „utopia” został wymyślony przez Tomasza Morusa. W 1516 roku Morus skończył napisanie dzieła, któremu nadał tytuł „Utopia”. Pojęcie utopii jest wieloznaczne, pochodzi zarówno od greckiego eutopos, co oznacza „dobre miejsce”, jak i od out opos – „miejsce, którego nie ma”. Celem mojej pracy jest odpowiedź na pytanie: dlaczego powstają utopie? Czym byli kierowani znani autorzy-utopiści przy napisaniu swoich utopii? Czy udało się komuś z nich stworzyć idealne państwo? Analizując utopię należy zwrócić uwagę na kwestie równości i wolności, które przez większość utopistów były uznawane za najistotniejsze wartości człowieka. Otóż jeśli równość, chociażby względna, występuje prawie w każdej utopii – tu mam na myśli warunki, w których przebiegało życie mieszkańców utopijnego kraju, nie uwzględniając wysokiego stanowiska władców w utopiach Platona i Bacona – kwestia wolności pozostaje bardzo skomplikowana. Obiektywnie, można dojść do wniosku, iż historia myśli społecznej jest procesem wymyślania nowych utopii. Doświadczenie np. komunizmu jednak wskazuje, iż utopie pozostają czymś nierealnym, co nie może się utrzymać w świecie rzeczywistym. Stworzenie utopii jest naturalne dla człowieka jako istoty myślącej, nigdy nie zadowolonej ze stanu rzeczy, dążącej do doskonałości - chociażby wymarzonej, bo marzenia są ośrodkiem nadziei, zawsze tkwiącej w człowieku, ponieważ wierzy on, iż przyszłość można stworzyć swoimi rękoma.